Morgen controle bij de kinderendocrinoloog: spanning en trots

Morgen is het weer zover. De halfjaarlijkse controle bij de kinderendocrinoloog met Noor. Het is zo een dag die altijd in je achterhoofd blijft hangen, hoe vaak we het ook doen. We hebben door de jaren heen al zoveel dokters ontmoet, maar deze? Zij is echt de liefste. Echt. Iemand die je begrijpt, naar je luistert, en altijd voelt alsof ze er niet alleen voor Noor is, maar ook voor mij. Dat is zeldzaam, kan ik je vertellen.

Toch is het nooit makkelijk. Er blijft een bepaalde spanning om zulke afspraken hangen, alsof alle emoties van de afgelopen jaren weer even de kamer binnenkomen zodra je daar zit. De tijden van stress, onzekerheid, de diagnoses, ziekenhuisopnames, het ligt altijd vlak onder de oppervlakte. En soms, op dagen als morgen, komt het weer iets dichterbij.

Noor voelt het ook. Ze doet het altijd zo goed, maar ik zie aan haar dat het haar raakt. En eerlijk? Het raakt mij ook. Dat doet het elke keer. Het blijft moeilijk, hoe sterk we ook samen zijn. Trauma’s slijten misschien, maar verdwijnen nooit helemaal.

En toch, in al die spanning en emotie, voel ik ook zoveel trots. Wat een topper is ze! Zes maanden. Zes maanden zonder ziekenhuisopname. Dat is zo groot. Alleen al dat we daar morgen samen heen gaan, zonder dat we tussendoor halsoverkop naar het ziekenhuis moesten, het is iets waar ik elke dag dankbaar voor ben. Noor is zo ontzettend sterk. Ik zie haar vechten, elke dag opnieuw. Ik zie haar doorzetten, ook als het zwaar is. En ik zie haar lachen, haar kleine momenten van pure vreugde, ondanks alles.

Dat is waar ik het allemaal voor doe. Voor haar. Voor die momenten waarop ik even stil mag staan en besef hoe ver we gekomen zijn. Voor het feit dat we morgen, ondanks de spanning, ook weer een mijlpaal kunnen vieren.

Noor, jij bent mijn alles. Mijn kleine heldin. En morgen stappen we samen die kamer binnen. Hand in hand, zoals altijd. Want als ik een ding weet, dan is het dit: samen kunnen wij alles aan.