De Eerste Schooldag: Spannend, Intens en Zo Trots op Noor

Vandaag was het zover: de eerste schooldag na de kerstvakantie. Voor de meeste kinderen is dat even wennen. Voor Noor is het veel meer dan dat. Haar autisme en centrale bijnierschorsinsufficiëntie maken dit soort dagen een enorme uitdaging – niet alleen voor haar, maar ook voor ons als gezin.

Gisteren was het al duidelijk dat de spanning haar in de greep had. Ze lag in bed, maar slapen lukte niet. Tot middernacht riep ze ons steeds opnieuw. “Mama, ik voel me niet lekker,” zei ze keer op keer, haar stem moe maar gespannen. Mijn hart deed pijn. Haar lichaam had het zwaar, en haar hoofd leek niet tot rust te kunnen komen. Het was duidelijk: dit was stress, en bij Noor slaat dat harder toe dan je ooit zou willen.

We hebben alles geprobeerd om haar te kalmeren, maar uiteindelijk moesten we haar met extra medicatie ondersteunen. Pas daarna viel ze eindelijk in slaap. Het was een korte nacht voor ons allemaal, en eerlijk? Vanochtend twijfelde ik of ze het zou redden. Maar Noor heeft een veerkracht die me telkens weer verrast. We hebben wel extra medicatie gegeven, die had ze echt nodig.

Toen de taxi voorreed, stond ze daar – haar rugzak om, moe maar vastberaden. Ze stapte in, zwaaide nog even, en weg was ze. Mijn moederhart vulde zich met trots en een beetje spanning. Zou het goed gaan vandaag? Hoe voelt ze zich straks als ze weer thuis is?

Noor gaat vaak verder dan we van haar kunnen vragen. Het zijn deze momenten waarop ik haar bewonder: haar moed, haar doorzettingsvermogen, haar kracht. Het is niet makkelijk om met autisme en een aandoening zoals centrale bijnierschorsinsufficiëntie te leven. Stress is haar grootste vijand, maar ze leert elke dag weer hoe ze die moet verslaan – en wij staan altijd naast haar in die strijd.

Vandaag was een moeilijke dag, maar ook een overwinning. Noor deed het. En dat maakt ons de trotse ouders van een ontzettend sterk meisje.